Çünkü bebek için ilk güvenli bağlanma nesnesi, anne memesi; onu doyuran, sakinleştiren, güvende hissettiren yer..
Tam bir yıl önce bugün, bu saatlerde sadece iki dileğim vardı; ilki ertesi sabah doğacak yavrumu sağlıkla kucağıma almak, ikincisi ise “sütüm gelsin”..
Doğum şeklimin tıbbi nedenlerden dolayı sezaryen oluşu beni yeterince anksiyeteye sokuyordu, hep hayalini kurduğum mükemmel doğum anı, bebeğimle ten teması ve onun hemen meme ile kavuşacağı sahne olmayacaktı, dolayısıyla bu, bilinmezlik ve sütümün hemen gelmeyeceği endişesini yaratıyordu.
Neyse ki korktuğum gibi olmadı, hemşireler bebeğimi yanıma getirdiklerinde boğazımdaki düğüm çözülüverdi, tüm duyguların birbirine geçtiği, gözyaşları ile ıslanan bir acemilikle, bebeğimi kucağıma aldım, hemşire bebeğin başını doğru pozisyonda yerleştirmeye çalışıyordu ve bebeğim becerikli bir şekilde emmeye başladı, ah, nasıl bir mucize, canınızdan can çıkarıyorsunuz ve sonra onu yine kendinizden besliyorsunuz, bu benim için sanki bir tamamlanma anıydı. Her şey yolunda, başardım diye düşündüm, bebeğimi sürekli emziriyordum fakat kilo kaybı oluşmaya başladı, yeni doğan sarılığı öyküsü oluştu, bu süreçte de anne sütüyle beslemeye devam ettim. O dönemde beni en motive eden şeylerden biri de; derneğimizin “Anne Sütü Projesi” kapsamındaki eğitimleri ve hazırlanan broşür oldu. Ben de şimdi eczanemde annelere bu konuda yardımcı olmaya çalışıyorum. Karekodu okutarak, süt verirken bebeği doğru pozisyonda tutmayı hatırlatarak, bir meme tamamen bittikten sonra diğer memeye geçmemin önemini anlatarak...
Bir de sütümün kalitesinin iyi olmadığını düşünen, kendilerinin ne kadar bol sütü olduğunu anlatan, mama takviyesi yapmamı öğütleyen pek çok kişi oldu, ben ise bebeğimin meme reddi yapmasından endişe ettiğim için her ne olursa olsun emzirmeyi bırakmadım.
Çünkü bebek için ilk güvenli bağlanma nesnesi, anne memesi; onu doyuran, sakinleştiren, güvende hissettiren yer. Benim içinse muhteşem bir huzur anı, bebeğimle benim kavuşmamız, mahremimiz, dertleştiğimiz, gülüştüğümüz, bazen birlikte ağladığımız, bebeğimi en ince detayına kadar tanıdığım yer, kirpiklerinin sayısını söyleyebileceğim kadar...
Bebeğim dünyaya geldiğinde hem tarifsiz bir kavuşma sevinci yaşadım, hem de hayatım boyunca onunla bir daha hamileykenki kadar yakın olamayacağımızın ayrılık hüznünü...
Ama istekle, keyifle yapılan emzirme sürecinin bu ayrışmayı tekrar yakınlaştırdığını, bebeğin anne ile derin ve güçlü bağlar oluşturmasına katkı verdiğini, bildiğiniz tüm fizyolojik faydaların ötesinde, ruhsal boyutta da bir şifa sağladığını düşünüyorum.